Όταν ο Jackson Pollock δήλωνε πως «ο σύγχρονος καλλιτέχνης δουλεύει με το χώρο και το χρόνο επιλέγοντας να εκφράσει και όχι απλά ν’ απεικονίσει τα συναισθήματά του», μια κοσμογονική αλλαγή συντελούνταν στο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Το κίνημα του λεγόμενου actionexpressionism, ή αλλιώς ‘εξπρεσιονισμού της δράσης’, θέλησε να επαναπροσεγγίσει το ρόλο της τέχνης την εποχή της ασίγαστης τεχνολογικής ανάπτυξης  και των επιπτώσεών της, εισάγοντας ένα ιδιότυπο εκφραστικό ιδίωμα της τέχνης όπου τον πρώτο ρόλο έχει η απρόσκοπτη έκφραση του συναισθήματος, η ανάδειξη του ανεπεξέργαστου βιώματος, η εναπόθεση στην ζωγραφική επιφάνεια των πρωτογενών ενστίκτων, τάσεων και αναστολών του δημιουργού. Αρωγός αυτής της προσπάθειας είναι η στροφή σε νέα μέσα και τεχνικές, οι οποίες, χωρίς να φέρουν τα ίχνη της συμπόρευσής τους με παλαιότερες απόπειρες καλλιτεχνικής γραφής που δεν ευοδώθηκαν, μπορούν να συστρατευθούν στο νέο, πολλά υποσχόμενο αγώνα. Έτσι, η έμφαση πλέον δίνεται στη δημιουργία μιας τέχνης όπου τον πρώτο ρόλο έχει η άμεση, ενστικτώδης και πολύ δυναμική εφαρμογή δυναμικών, σχεδόν σαρωτικών πινελιών σε συνδυασμό τυχαίων αποτελεσμάτων του dripping, του σταξίματος του χρώματος στον καμβά

Επίγονος αυτής της προσπάθειας, η Κατερίνα Πολυζωίδη-Μαυρολέων δεν αυτοπαγιδεύεται σε μια άγονη μίμηση του έργου των πρωτοπόρων μορφών του κινήματος, αλλά, αντιθέτως, με τα έργα της έκθεσης ActionExpressionism, μπορεί και επιδίδεται σε μια συνειδητή αναπροσαρμογή των αρχών τους. Με τον τρόπο αυτό, αποφεύγει την παγίδα της μηχανιστικής  αναπαραγωγής που χαρακτηρίζει τις προσπάθειες πολλών δημιουργών που χρειάστηκε να βαδίσουν στα βήματα των ρηξικέλευθων  προκατόχων τους χωρίς, ωστόσο, να διαθέτουν το απαιτούμενο δημιουργικό όραμα που θα τους έδινε ιδιαίτερη ταυτότητα και χαρακτήρα.

Οι συνθέσεις της Κατερίνας Πολυζωίδη-Μαυρολέων χαρακτηρίζονται από την διττή τους υπόσταση που συνδυάζει αρμονικά το νευρώδη δυναμισμό της εικαστικής της γραφής με μια σχεδόν ποιητική εκφραστικότητα του χρώματος. Το τελικό αποτέλεσμα διαφέρει από την σχεδόν τοξική ένταση που διακρίνει αρκετούς από τους καλλιτέχνες του κινήματος, κατορθώνοντας να στοιχειοθετήσει εναργείς εκφράσεις ενός ιδιότυπου ψυχισμού που χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν λυρική αρμονία, υπό την έννοια της ιδανικής εξισορρόπησης αντικρουόμενων στοιχείων, χωρίς ωστόσο να στερούνται τον δυναμισμό της απεικόνισης των συγκρούσεων. Στην ουσία, πρόκειται για την διεξοδική αποτύπωση σύνθετων ασκήσεων ισορροπίας, όπου η ένταση και η ύφεση όχι μόνο αλληλοεπιδρούν αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται. Εν τέλει, κάθε έργο αποτελεί την αποτύπωση μιας  ιδιαίτερης πνευματικότητας που φτάνει σχεδόν στα όρια του μεταφυσικού,  μετουσιώνοντας στην ουσία τα υλικά μέσα της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε έκφραση ιδεών και συναισθήματος.

Χριστίνα Σωτηροπούλου

Ιστορικός Τέχνης

Επιμελήτρια της Εκθεσης